Ik ben 46 jaar en heb ouderdomssuiker. Ik heb twee behoorlijke open wonden aan mijn benen als gevolg van de suiker. Doordat ik op een dag bewusteloos raakte ben ik met mijn zoon terug gaan wonen bij mijn ouders die inmiddels zelf hulpbehoevend zijn.

Daar blijft het niet bij. Buiten dat mijn eigen ouders zelf hulpbehoevend zijn, heb ik ook nog een zoon van 18 jaar die autistisch is. Hij zit op Speciaal Onderwijs. Nooit heb ik gebruik gemaakt van PGB of de TOG-regeling. Sinds kort krijgt hij Wajong dat 180 euro bedraagt. Na betalen van zijn zorgrekening houdt hij 50 euro over. Dat betekend dat hij van die 50 euro alles zelf moet betalen zoals eten en drinken voor school. OVkaart en beltegoed. Hij leunt financieel verder op mij.

Doordat mijn zoon Wajong krijgt werd ik al gekort op mijn uitkering maar blijven mijn kosten gewoon doorgaan ondanks dat mijn uitkering in mindering werd gebracht.

Mijn ouders hebben een inkomen van 1.200 euro. Daar gaan van af :
huur 490 euro
CZ 260 euro
stroom 210 euro
thuiszorg 20 euro
glazenwasser 20 euro
pedicure 20 euro
kijk en luistergeld 17 euro
verschillende verzekeringen 70 euro
Maakt een bedrag van pakweg 1.107 euro, houden mijn ouders over per maand 93 euro. Omdat we geen eigen vervoer hebben en vooral mijn moeder slecht ter been is maakt ze gebruik van de taxi. Als ze dat niet meer zou doen zou ze 24 uur per dag opgesloten zitten. Van die 93 euro moeten er ook nog persoonlijke spullen vanaf.
Mijn moeder is éch toe aan een bril maar kan dit niet betalen. Schoenen betalen kan ze ook niet en loopt op slippers van Schoenenreus van 10 euro die ik voor haar betaald heb.

En ja ik betaal soort van kostgeld. Ik betaal het eten, drinken, wasmiddelen en alles wat er zoal nodig is in een huishouden. Ik betaal wel eens kleding voor mijn zoon en ouders van mijn 700 euro. Zelf iets voor mijn eigen kopen zit er haast niet in.
Mijn slaapkamer is een puinhoop. Bed kapot en matras nog te vies om aan te pakken. Klerenkast kapot. Slapen doe ik op de bank.

Ik ben het verhaal van 2 jaar geleden nog niet vergeten. Toen moest ik op gesprek voor de huishoudtoets. Resultaat was dat mijn uitkering gestopt ging worden en dat mijn ouders voor alles zélf moesten gaan opdraaien, inclusief mijn rekeningen en alles wat mijn zoon en ik nodig hadden.

Mijn zoon vroeg mij gistermiddag nog wanneer we mijn maker gingen opruimen zodat hij kan ruilen met de zijne. Ik heb mijn huilen zitten in te houden. Ik kon hem niet vertellen dat hij en ik per 1 januari dakloos zijn. Geen idee waar ik heen moet met mijn zoon. Spullen heb ik niet eens. Waar ik mijn stinkende rottende benen moet verzorgen weet ik ook niet. Ons hondje van 11 jaar weet ik ook niet wat ik daarmee aanmoet. Ik heb geeneens meer tanden in mijn mond. Weggerot en afgebroken. Geregeld abcessen in mijn mond. Elke dag gaan er 7 pijnstillers doorheen om de pijn in mijn benen en mond niet te hoeven voelen.

Komen doe ik nergens. alleen naar de winkel en dat is het. Mijn eigen familie wil niks met ons te maken hebben en zoals het er nu uitziet hier ben ik ook best wel blij. Ziet er armoedig uit en daar schaam ik me enorm voor. Twee jaar geleden overleed mijn oom. Driehonderd kilometer verder was de crematie. Ik werd niet meegevraagd. Toen mijn moeder uiteindelijk vroeg waarom niet werd er door mijn tante gezegd dat de auto's vol waren en er toch alléén familie ging. Ik was kapot van verdriet. Het heeft aan me geknaagd. Paar dagen later kreeg ik een hartaanval. Het doet waanzinnig zeer dat je eigen familie je als stront ziet. Toch mis ik ze. Facebook is de enige manier om mijn familie te zien. Het doet verschrikkelijk zeer. Ook nu zit ik mijn tranen weg te slikken. Deze oude pc is enige dat ik heb om beetje contact te huden met de buitenwereld. Als deze stuk is heb ik niks meer.

Hier thuis wonen is ook niet altijd peace en vree. Mijn ouders kiften alletwee. Mijn moeder hoort niet meer goed, ziet niet meer goed en mentaal gezien gaat ze achteruit. Mijn vader zit in het beginstadium van altzheimer en is analfabeet. Hij heeft moeite met begrijpen. Ik krijg hem niet uitgelegd als er geen geld is voor iets dat stuk gaat. De laptop van mijn zoon staat al langer dan een jaar kapot hier op zijn bureau. Laptop of pc maakt niks uit, we onderhouden zo contact met school omdat het voor mij financieel niet haalbaar is steeds met de taxi cq aangepast vervoer te gaan. Zijn toch steeds weer of 10 euro of 20 euro als mijn zoon meegaat. Als ik nee zeg tegen mijn vader dan krijgt hij woede-aanvallen omdat hij het niet begrijpt. Omdat het zo mis is gegaan was er een achterstand bij Escent en heb ik mijn uitkering en vakantiegeld moeten afstaan en nu staan we weer voor hetzelfde. Mijn ouders weten het niet en ik heb de kracht gewoon niet meer om het te veranderen. Ik ben zo moe, slaap haast niet meer. Mijn hoofd maakt overuren. Er is niemand om hulp te vragen en nu de angst dat we misschien helemaal van stroom worden afgesloten. Ik kan gewoon niet meer. Enige dat er nog door mijn hoofd speelt is zelfdoding. Er zit niks anders meer op. Jetta Klijnsma denkt dat er gestapeld wordt maar wie goed kijkt ziet vanzelf dat dat niet klopt. Haar wil is wet.

Jammer dat Jetta Klijnsma nooit heeft meegemaakt hoevaak mijn moeder valt en dat er 2 keer toe bijna iets grandioos is misgegaan door een brand door onopletzaamheid van mijn moeder. Jammer dat Jetta Klijnsma nog nooit de urine van mijn moeder heeft opgeruimd als zij in haar broek plastte zonder dat ze dat zelf merkt.
Ik ben 24 uur hier bezig, voor mijn zoon, voor mijn moeder en voor mijn vader. En geloof me, ik heb helse pijnen aan mijn benen. Mijn zwachtels zijn soms zeiknat van het vocht dat mijn kapotte benen afscheiden en dan toch nog helpen waar kan. Mijn benen stinken soms omdat ik ze niet verzorg zoals het zou moeten maar zo bespaar ik uit op de spullen die ik nodig heb om mijn benen te verzorgen. Dermatoloog al langer dan een jaar niet meer gezien bang voor de rekening. Nagels van mijn tenen zijn een ramp en dat gaat maar door en door.
Nee ik ben niet lui, ik help waar ik kan hier en niemand weet wat er hier boven ons hoofd hangt.
Familie niet, vrienden niet, thuiszorg niet en huisarts niet. Er staat nog een schuld open van pakweg 3000 euro en als ik hier weg moet weet ik niet meer waar van te betalen.
Waar moet ik heen om mijn benen te verzorgen? Waar mag ik blijven zonder gestraft te worden? Ik wil mijn zoon niet kwijt, hij is autistisch. Het doet zoveel pijn zo door iedereen uitgekotst te worden. Ik wil geen luxe echt niet, ik wil gewoon eens een keer niet bang hoeven te zijn en me geen zorgen hoeven maken zodat mijn benen ook misschien aan genezing toekomen.
Het is ons allemaal niet gegunt. Vergif door het eten en we kosten de maatschappij geen geld meer.